Mu­minek wyob­ra­ził so­bie, że jest Buką. Zgięty wpół po­suwał się wol­no przez sto­sy mar­twych liści, a po­tem stanął, roz­pościerając wo­koło siebie mgłę. Wreszcie wes­tchnął i spoj­rzał tęsknie w ok­no. Czuł się naj­bar­dziej sa­mot­nym stworze­niem na świecie. 
T.Jansson